Απόβραδο
Ώρα πολλή έχουν φύγει τα παιδιά`
ο ίσκιος στην έρημη αυλή μακραίνει με ατονία
- κι απ” τ” ανοιχτό παράθυρο στην τάξη μέσα εφύσησε
κι έσβησε η νύχτα τα μισά θρανία.
Ήλιος που πια βασίλεψε, χρώμα στη γη ζεστό,
τριανταφυλλένιος ουρανός, που έμεινε και προσμένει ακόμα
να ξεπροβάλουνε δειλά οι μικροί έρωτες
από τα περασμένα χρόνια.
Στη χαμηλήν ατμόσφαιρα σταμάτησε η στιγμή`
κι η αύρα που πέρασε, σα μιαν αφηρημένη σκέψη,
ανέλπιστα, τόσο καλή έχει κάνει την καρδιά,
που να ξεθαρρευτεί – και να πιστέψει!
( Να΄ναι η εσπέρα, που άργησε πολύ,
κι έγειρε πάλι η ελπίδα νικημένη;)
Τώρα πια η νύχτα μες στην τάξη πύκνωσε -
κι απ” τ” ανοιχτό παράθυρο ανασαίνει.
(Κώστας Στεργιόπουλος, Τα τοπία του φεγγαριού)*