Όταν ιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος, μετά την επανάσταση του 1821, οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής προσπαθούσαν η κάθε μία για λογαριασμό της να επηρεάσουν τους πολιτικούς. Έτσι δεν ήταν σπάνιο ν’ ακούει κανείς πως ο τάδε πολιτικός είναι ρωσόφιλος, ο δείνα αγγλόφιλος κ.ο.κ., ανάλογα με τη θέση που έπαιρνε και ποιά από τις μεγάλες δυνάμεις πίστευε πως θα βοηθούσε περισσότερο και καλύτερα το νεοσύστατο κράτος.
Κάποτε λοιπόν ρώτησαν και το θρυλικό γέρο του Μωριά, το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:
-Εσύ, στρατηγέ, είσαι αγγλόφιλος;
-Όχι, αποκρίθηκε εκείνος.
-Είσαι τότε γαλλόφιλος;
-Ούτε.
-Ε, θα σαι φαίνεται ρωσόφιλος.
-Όχι, βέβαια.
-Μα τι είσαι τέλος πάντων;
Κι ο Γέρος του Μωριά με τη συνηθισμένη θυμοσοφία του απάντησε:
-Εγώ είμαι Θεόφιλος. Γιατί σαν το Θεό κανείς δεν αγαπάει την Ελλάδα.